میجان آریایی
آیا امکان دارد میجان یک سرزمین آریایی بوده باشد؟؟؟
اگه همه مطلب را بخوانید تا حدودی به موضوع پی می برید!
ضمنا دیدیم که مولف بندهش این سرزمین را با میزان یا میزن مترادف دانسته . در خصوص این نام لازم به ذکر است که از کوهی به این نام نیز در مبحث چگونگی کوهها در بندهش یاد شده که در نسخه های TD1 و DH میزان و در K20 میجین و در M51 به خط اوستایی میجین ثبت شده است. چنین بنظر میرسد که منظور از میزان یا میجین ولایتی قدیمی به نام میزان یا میجان بوده که به هر دو نام در روایات مورخین دوران اسلامی ذکر شده که نام ولایتی در مجاورت جیرفت بوده است. این ولایت مشتمل بر باغستانها و دهکده های فراوان بود و محصول آن رطب و بادام و اترج (ترنج) و آبش از رودخانه حلیل رود یا دیو رود بود.
...
میجان یک سرزمین آریایی
نوشته شده توسط مهران جوادزاده
چخرَ :
متن اوستایی وندیداد ، سیزدهمین سرزمین مزدا آفریده را چخرَ (Caxra) و آفت اهریمن داده ، آنرا گناه بدون توبه «نسوش پچیه (nasushpachya)»یعنی پختن اجساد مردگان مینامد. این سرزمین در تفسیر پهلوی وندیداد چخر(Caxr) نامیده شده و آفت آن پختن نسا یا لاشه و پختن روباه و رسپوک(راسو؟) خوانده شده است.
در بندهش در مورد این سرزمین چنین توصیفی آمده است:
سیزدهم چخر ای سود - خواستار پهلوم داد کی است میزان(سیزدهم چخر سود خواستار بهترین داده شد که میزان است.)
اوش پتیارگ نسا- پزیشنیه اود نسا جُویشنیه ویش مد. ( او را آفت نسای پختن و نسای جویدن بیش آمد)
هموار روباه اود رسپوگ پزیند اود جُویند. ( همواره روباه و راسو پزند و جوند).
چخرَ در اوستا معادل واژه چرخ در فارسی کنونی است که در گذشته نام سلاحی بوده که آنرا میچرخانده و به سوی خصم پرتاب میکرده و سر از تن جدا میکردند.
در متن اوستایی اشاره به سرزمینی است که در آن اجساد مردگان را می پختند. این کردار نزد طایفه زرتشتی خلاف قانون شرع بوده و از گناهان بدون توبه محسوب میشده است.
اما چرا در این سرزمین مردگان را میپختند؟
نزد پیشینیان تصور بر این بوده که دیو لاشه یا دیو مرده پس از مرگ انسان با لمس کردن بدن مرده از راه سوراخهای بدن میتواند وارد بدن سایرین شود و شاید با پختن اجساد تصور میکردند که دیو لاشه معدوم خواهد شد. زرتشتیان قدیم نیز بر این باور بودند که هر کس مرده ای را به تنهایی حمل و یا لمس کند باید مطابق قانون شرع کشته شود چون نزد موبدان اعتقاد بر این بود که دیو لاشه از طریق سوراخ های بدن وارد بدن فرد مزبور شده و در بدن وی مسکن میگزیند و لذا برای تسخیر دیو لاشه و بیرون کشیدن آن از بدن شخص مورد حمله مراسم و تشریفات مخصوصی وضع کرده بودند که در وندیداد اوستا بدان اشاره شده است.
با توجه به توضیحات داده شده سرزمین چخرَ مسکن طوایفی غیر زرتشتی بوده است.
و اما ترجمه پهلوی وندیداد افزوده ای دارد و در آن اشاره شده که در این سرزمین علاوه بر پختن لاشه مردگان، روباه و رسپوک (راسو؟) را نیز می پخته و می جویده اند!
ضمنا دیدیم که مولف بندهش این سرزمین را با میزان یا میزن مترادف دانسته . در خصوص این نام لازم به ذکر است که از کوهی به این نام نیز در مبحث چگونگی کوهها در بندهش یاد شده که در نسخه های TD1 و DH میزان و در K20 میجین و در M51 به خط اوستایی میجین ثبت شده است. چنین بنظر میرسد که منظور از میزان یا میجین ولایتی قدیمی به نام میزان یا میجان بوده که به هر دو نام در روایات مورخین دوران اسلامی ذکر شده که نام ولایتی در مجاورت جیرفت بوده است. این ولایت مشتمل بر باغستانها و دهکده های فراوان بود و محصول آن رطب و بادام و اترج (ترنج) و آبش از رودخانه حلیل رود یا دیو رود بود.
بر اساس فرهنگ جغرافیایی ایران امروزه میجان نام دهی است در 31 کیلومتری خاوری جیرفت در منطقه جبال بارز و رودخانه میجان از میان آن میگذرد و کوه میجان در جنوب آن واقع است.
و اما در خصوص صحت این تطابق نمیتوان نظری موافق داد و از اینکه بخشهایی از کرمان در دوران پیش از تاریخ مسکن آریاییان بوده جای شگفتی است، اما اینکه بسیاری از مولفین کتب پهلوی از موبدان کرمان شهر بوده اند و در جستجوی سرزمینهای ناشناخته مذکور در اوستا متوجه سرزمینهای شناخته شده عصر خود بودند جای شک نیست.
و اما در انطباق با منابع اساطیری هندی لازم به ذکر است که در زبان سانسکریت حرف خ وجود نداشته لذا همین واژه را چکرَ Cakra می نامیدند. در مهابهارتا از سرزمینی به نام ایکَ چکرَ به معنای یک چرخ یاد شده که در مجاورت سرزمینهای ورناورته و ایندراپرستها بود که با توجه به جایگاه سرزمین بعدی این انطباق شاید صحیح تر باشد.
